Naar aanleiding van deze en deze bijdrage (voor wie die links niet wil aanklikken: over het feit dat ik mogelijk het syndroom van Asperger/een autismespectrumstoornis zou hebben), kan ik melden dat ik al de eerste kleine stappen gezet heb.
Die stappen houden in dat ik eerst wat meer informatie gezocht heb over waar ik terecht kan voor een diagnose. Het kan aan mij liggen, maar dat is niet simpel. Ja, je vindt wel van alles, maar om dan nog door de bomen het bos te zien … Een mailtje naar mijn ziekenfonds leverde mij de gegevens op van een of andere groepspraktijk die o.a. gespecialiseerd zou zijn in autisme. De tweede stap was dat ik net een mailtje gestuurd heb naar die praktijk voor nog wat meer informatie.
En ga ik nu iets doen met al die informatie? Tja, dat weet ik nog niet zeker. Het zal niet zozeer een kwestie van geld zijn, al zal het mij wel een pak geld kosten (en dan tel ik de verplaatsingskosten nog niet mee – het is ruim 60 km. enkele reis). Want als je weet dat je een autismespectrumstoornis (ASS) hebt (ter verduidelijking tussendoor: het syndroom van Asperger waar ik het vorige keer over had, is een vorm van ASS – als ik het goed heb), zijn de problemen die je daardoor ondervindt nog niet opgelost. Het zou wel een heel aantal zaken (moeilijkheden) uit mijn leven (van kindertijd tot nu) verklaren en je kan iets gerichter werken aan oplossingen. Nu ja, oplossingen, het is niet iets dat te genezen is, je kan er hooguit mee leren leven. Maar gesteld dat ik een ASS heb en toch niet de rest van mijn leven alleen wil blijven, zal dat niet gemakkelijk zijn (kijk hier maar eens onder het kopje “relaties” 
), zonder enige vorm van hulp of therapie of iets dergelijks vrees ik dat het zo goed als helemaal onmogelijk wordt. Bovendien of ik het nu weet of niet, of ik het (ASS) nu heb of niet, er is toch iets niet in orde. (Met mijn excuses als deze alinea een beetje veel van-de-hak-op-de-tak was.)
Wordt mogelijk vervolgd …
Leven op Pluto 
Je zit duidelijk met vragen dus ik zou hierin zeker verdere stappen zetten. Zelfdiagnose via internet is immers niet aan te raden. Ik begrijp echter niet waarom je daar 60 km voor zou moeten reizen? Er moeten toch psychologen dichter bij huis zijn die je daar ook mee kunnen helpen?
LikeLike
Ik zit zeker met vragen, maar goed, ik heb mijn tijd nodig voor zulke zaken (en vluchten of de waarheid ontwijken, doen alsof er niks aan de hand is, daar ben ik vrij goed in). Er zullen zeker psychologen dichter bij huis zijn, maar dat ‘centrum’ waar ik het over had, is o.a. gespecialiseerd in autisme(spectrumstoornissen) en vermits ik sterke vermoedens in die richting heb. En juist over autistische stoornissen is men naar verluidt vaak niet zo op de hoogte. Vergeet niet dat men tot 20 (?) jaar geleden nog dacht dat autisme alleen voorkwam bij minderbegaafden. Bovendien is 60 km. nu ook niet zo ver, zeker niet voor iemand die zoals ik in een uithoek van het land woont.
LikeLike
Door mijn beroep kom ik regelmatig in contact met mensen (jongeren) die een vorm van ASS hebben.
Als ik nog helemaal mee ben met de laatste vaststellingen is het zo dat de benaming “syndroom van Asperger” niet meer gebruikt wordt maar benoemd wordt als één van de vormen (mildere vormen) van ASS.
Ik vind het echt super dat je die stappen om informatie op te zoeken en contact op te nemen al genomen hebt.
Wat ik merk bij de mensen waar ik mee in contact kom is dat ze, eens ze de diagnose hebben, een aantal dingen beter kunnen plaatsen en zich hierdoor ook beter in hun vel gaan voelen. Met de juiste begeleiding kunnen idd heel wat dingen aangepakt worden. Verdwijnen doet zoiets niet, maar er beter mee leren omgaan helpt je zeker vooruit.
Ik zou het dus zeker een kans geven.
LikeLike
Tijdens mijn zoektochten op het wereldwijde web meen ik ook gevonden te hebben dat men tegenwoordig alle vormen van autisme “samengevoegd” heeft tot “stoornissen van het autismespectrum”, dus dat zal wel kloppen.
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat een diagnose goed kan zijn, ben ik ook een beetje bang van de mogelijke diagnose.
(Achteraf toegevoegd!) Ik vrees wel dat het voor jongeren toch wel anders ligt dan voor wat ouderen. Je leven ligt dan toch al wat meer in een plooi en dan lijkt het me moeilijker om te veranderen.
LikeLike
Lien, wat houdt die “juiste begeleiding” dan precies in? Een aantal sessies bij een psychotherapeut?
En wat zijn dan zo de belangrijkste dingen die daardoor verbeteren?
LikeLike
Ik denk dat de “juiste begeleiding” voor iedereen anders is. De éne heeft baat bij gesprekken, de andere wil een meer praktische aanpak. Daar kan ik zelf geen antwoord op geven.
Wat ik merk, en ik heb het dan echt over jongeren die nog steeds op zoek zijn naar zichzelf, is dat eens de diagnose gesteld is, ze zich meer ontspannen. Ze krijgen eindelijk de boodschap dat het ok is om “anders” te zijn en hierdoor vinden ze het ook iets makkelijker om er mee om te gaan.
Waar er bij hen in begeleiding vaak rond gewerkt wordt, is omgaan met anderen. Bij enkelen helpt dit echt om meer sociale contacten op te bouwen, anderen hebben er meer moeite mee.
Er bestaan volgens mij dus geen standaard antwoorden of aanpakken, maar als je er echt mee zit en je niet goed in je vel voelt, kan het volgens mij geen kwaad om iets te proberen. Je weet maar nooit of het helpt.
LikeLike
Dit grijpt me erg aan, omdat ik zelf een dochter heb met ASS. Erg moedig van je om in het ongewisse te stappen en ook om dit met ons te willen delen. Lotgenoten (en ouders ervan) kunnen er baat bij hebben om dit te lezen.
LikeLike
Supergoed van je dat je al een paar stappen hebt gezet! Nu is het aan jou om ermee verder te gaan ook, maar alles op z’n tijd.
LikeLike